Էլեկտրոնային գրադարան
Քաղաքական-վերլուծական հոդվածներ
Ժամանակացույց
После попыток России осенью 2008 года добиться определенных частичных решений по карабахской проблеме США стали опасаться, что России удастся решить этот вопрос без них, то есть, Россия сыграет главную роль в решении этой проблемы. Для США это означало бы значительные потери позиций в регионе Южного Кавказа, так что, сразу после некоторого ослабления ситуации вокруг грузино-российских отношений, США предприняли весьма решительные шаги по урегулированию этой проблемы. Следует отметить, что по характеру действий, стремлению ускорить процессы урегулирования, а также подключению в этот процесс Турции, политика США очень напоминала действия России. Задачи США и России не ограничивались желанием сохранить и усилить свои позиции в Южном Кавказе и обеспечить преимущества в получении нефти и газа Каспийского региона. США и Россия пытаются оказать воздействие на Турцию, стараясь перетянуть ее на свою сторону.
Էթնոքաղաքական կամ ազգային-ազատագրական շարժումները նախկին խորհրդայինհանրապետություն Ադրբեջանում քաղաքական գրականության մեջ բնութագրվում են իբրև պերմանենտակտիվություն դրսևորող շարժումներ։ Դրանք կարելի է համարել «ցածր ինտենսիվություն ունեցողհակամարտություններ»: Քրդերը, թալիշներն ու լեզգիները ԽՍՀՄ-ի փլուզումից հետո զգալիորենապակազմակերպված էին ռուսական հատուկ ծառայությունների կողմից, նրանց ակտիվիստներն ուառաջնորդները մոլորեցված էին, և այդ պատճառով էլ այդ հասարակական-քաղաքական շարժումներըպարտություն կրեցին։
Этнополитические или национально-освободительные движения в бывшей советской республике Азербайджан характеризуются в политической литературе как движения c переменной активностью. Данные движения можно назвать также «конфликтами низкой интенсивности».
США и Россия развернули новые геополитические игры в регионах на пространстве от Балкан до границы с Китаем, пытаясь выстроить новые позиции, в том числе, хорошо известным способом вмешательства и разрешения региональных конфликтов. Россия, опираясь на геоэкономические преимущества, пытается воспользоваться традиционными приемами непосредственного военно-политического присутствия в регионах, которые непосредственно граничат с ней, вмещают привычные внешнеполитические ориентации, евразийскую ментальность, господство русского языка и культуры.
ԱՄՆ-ն ու Ռուսաստանը նոր աշխարհաքաղաքական խաղեր են ծավալում Բալկաններից մինչևՉինաստանի սահմանն ընկած տարածաշրջաններում։ Նրանք փորձում են նվաճել նոր դիրքեր, այդթվում` միջամտության և տարածաշրջանային հակամարտությունների կարգավորման հայտնիճանապարհով։ Ռուսաստանը, հենվելով գեոտնտեսական առավելությունների վրա, փորձում էօգտագործել սահմանակից տարածաշրջաններում իր անմիջական ռազմաքաղաքական ներկայությանավանդական հնարքները։ Խոսքն այն տարածաշրջանների մասին է, որոնք ունեն եվրասիականհոգեկերտվածք, ավանդական արտաքին քաղաքական կողմնորոշում, առկա է ռուսաց լեզվի ումշակույթի գերակայությունը։ Մոսկովյան ժամանակակից էլիտան փորձում է իր գործունեությունըկառուցել ամերիկյան ոճով, թեկուզ և գնալով ավելի լավ է գիտակցում, որ դա միանգամայն կեղծ ուփակուղային ճանապարհ է, և Ռուսաստանին անհրաժեշտ է, առանց հերթական փորձարարության, պարզապես շարունակել Ռուսական կայսրության պատմական փորձը, որքան դա հնարավոր է:
При распаде СССР и с возникновением новых реалий азербайджанское общество, несомненно, ощутило искусственность и уязвимость своего государства, созданного не усилиями азербайджанского народа, а инициативами иных держав. Нет сомнений в том, что наиболее реалистично мыслящие политики смирились с утратой Нагорного Карабаха и понимают несовместимость сохранения азербайджанской государственности (не говоря уже о его экономическом благополучии) с тотальной борьбой за Карабах.
ԽՍՀՄ-ի փլուզման և նոր իրողությունների ձևավորման հետ մեկտեղ ադրբեջանականհասարակությունը, անկասկած, զգաց ու գիտակցեց իր պետության արհեստականությունն ուխոցելիությունը։ Քանի որ այն ստեղծվել էր ոչ թե ադրբեջանական ժողովրդի ջանքերով, այլ ուրիշտերությունների նախաձեռնությամբ։ Անկասկած է, որ առավել իրատես քաղաքականգործիչները հաշտվել են Լեռնային Ղարաբաղի կորստի հետ և հասկանում են ադրբեջանականպետության պահպանման խնդրի անհամատեղելիությունը Ղարաբաղի համար տոտալ պայքարմղելու հետ։ Վերջին ժամանակներս Ադրբեջանի բազմաթիվ ընդդիմադիր ուժեր մեղադրում ենԻլհամ Ալիևի վարչակազմին ղարաբաղյան խնդրի կարգավորման իմիտացիա ստեղծելու համար։Սակայն նույն ընդդիմության շրջանակներում ավելի ներկայացուցչական է այն ուժերի կազմը, ովքեր հաշտվել են կատարված փաստի հետ։
Исследовательские и аналитические центры США на протяжении десятилетий активно пропагандировали идеи пантюркизма, но ныне пантюркизм рассматривается не как геополитическая доктрина, а скорее, как культурная парадигма. США не вынашивают планов создания единого тюркского политического пространства под доминантой Турции, а заинтересованы в поддержке суверенитета новых независимых государств Центральной Евразии.
Период осени 2008 – весны 2009 годов стал «историческим» в армянской политике, так как Армения продемонстрировала полное отсутствие международной политической субъектности и с готовностью выполнила все требования и условия России, Турции, США и Азербайджана. Подписанные Арменией документы в Москве 2 ноября 2008 года и в Швейцарии 23 апреля 2009 года не имеют никакого отношения к армянским национальным интересам, содержат весьма опасные намерения и условия и открывают путь противникам Армении к достижению своих целей.
США и Россия пытаются форсированным образом зафиксировать свои позиции в Черноморско-Кавказском регионе, где одной из узловых проблем являются турецко-армянские отношения (наряду с российско-грузинскими).
Успехи Китая в научно-технической, оборонной и экономической сферах достаточно давно беспокоят США и государства Азиатско-Тихоокеанского региона. Американцы готовятся к разработке «китайской проблемы» уже давно, имеются подготовленные кадры специалистов во многих областях. Если в ведущих странах Европы ежегодные дотации на изучение Китая составляют несколько стипендий и скромных прграмм в исследовательских учреждениях, то в аналитической исследовательской сфере США эта проблема стала одной из самых престижных и перспективных, и ею охотно занимаются многие сотни молодых специалистов.
Գիտատեխնիկական, պաշտպանական և տնտեսական ոլորտներում Չինաստանի հաջողությունները բավական վաղուց են անհանգստացնում ԱՄՆ-ին ու Ասիական-Խաղաղօվկիանոսյան տարածաշրջանի պետություններին։ Ամերիկացիներն արդեն վաղուց են պատրաստվում «չինական պրոբլեմի» մշակմանը, ունեն պատրաստված մասնագիտական կադրեր շատ ոլորտներում։ Եթե եվրոպական առաջատար երկրներում Չինաստանի գծով ուսումնասիրությունների տարեկան դոտացիաները կազմում են ընդամենը մի քանի կրթաթոշակ և համեստ ծրագրեր գիտական կենտրոններում...
Осенью 2008 года в ряде ведущих «мозговых центров» США состоялись семинары и другие форумы по проблемам Восточной Европы, где американские эксперты подвели итоги политике США в этом обширном регионе за довольно длительный период времени, начиная с момента распада СССР. Представляют интерес некоторые выводы.
Супер-глобальная политическая акция, саммит G20, получившая высший сертификат легитимности только тем, что была проведена в первой мировой столице – в Лондоне, стала рубежом и началом поэтапной перекройки мировой геополитической конструкции, которая стала серьезным препятствием в дальнейшем развитии большинства государств. США и Великобритания, понимая, что данный саммит может стать началом радикальной атаки на созданную ими мировую экономическую систему, попытались отстоять рыночно-либеральные императивы, что привело к ограниченности, незавершенности принятых решений.
Ամերիկյան վերլուծական հանրությունը, ինչպես նաև Արևմուտքի քաղաքական գործիչները, մի քանիփուլ անցան` տարածաշրջանում Հայաստանի տեղը հասկանալու և ղարաբաղյան պրոբլեմն ընկալելուառումով։ Սկզբունքային առումով կարևոր է այն, որ աջ և աջ պահպանողական հայացքներ ունեցող միշարք փորձագետներ սկսել են այլ կերպ, Հայաստանի համար ավելի բարենպաստ լույսի ներքոդիտարկել տարածաշրջանի պրոբլեմները, այդ թվում` ղարաբաղյան հիմնախնդիրը։ Մինչև վերջինժամանակներս միայն լիբերալ դպրոցի փոքրաթիվ փորձագետներ էին քիչ թե շատ տանելիտեսանկյունից դիտարկում հայկական խնդիրները, այն էլ ոչ թե իրենց համոզմունքներից ելնելով, այլմիայն քաղաքական կոռեկտության շրջանակներում։ Աջ և պահպանողական ճամբարը ներկայացնողփորձագետների կողմից հայկական խնդիրների ընկալումը, իբրև ամերիկյան քաղաքականությանկարևոր գործիք, հնարավոր դարձավ տարածաշրջանում աշխարհաքաղաքական նոր իրողություններիզարգացման արդյունքում, երբ ԱՄՆ-ը սկսեց նոր հարաբերություններ կառուցել Թուրքիայի, Ռուսաստանի, Իրանի, արաբական և Կենտրոնական Եվրասիայի պետությունների հետ։
Армяне, где бы они ни жили, любят Францию, а не любят Францию только очень ограниченные и злобствующие люди. Действительно, в последние десятилетия, во время холодной войны и после нее, в условиях напряженной геополитической борьбы и еще не завершенной дискуссии о однополюсности или многополюсности современного мира, Франция пыталась проводить независимую политику, не следовать тем или иным чуждым для нее интересам, создавала объединенную Европу.
Кемалистская модель государственности предполагала принципы этатизма – ведущую роль государственного сектора в экономике, сильный контроль государства над экономикой в целом, так как столь идеологизированный режим не смог бы существовать на протяжении многих десятилетий в стране с крайне низким уровнем социально-экономического развития и с наличием множества этнических и религиозных групп населения.
Թուրք-ամերիկյան հարաբերությունների շարունակական վատթարացումը և արաբական երկրների հետնոր հարաբերություններ կառուցելու Թուրքիայի փորձերն ամենևին վնաս չեն հասցնում թուրք-իսրայելական հարաբերություններին։ Այդ երկու պետությունների փոխհարաբերություններըշարունակում են մնալ միանգամայն բովանդակային` հենված որոշակի պայմանագրերի, լուրջպաշտպանական ու աշխարհաքաղաքական շահերի վրա։
Վերջին շաբաթներին Երեւանում տարածվել է ղարաբաղյան թեմայով հերթական ծիծաղաշարժբանավեճը: Ամենատարբեր, ոչինչ եւ ոչ ոքի չներկայացնող պատգամավորներն ու կուսակցականֆունկցիոներները “իրենց պարտքն են համարում” արտահայտվել Մինսկի խմբում ԱՄՆ եւ Ֆրանսիայիներկայացուցիչների հայտարարությունների եւ մտքի գոհարների առիթով: Տեղ ունի ամերիկացու եւֆրանսիացու գնահատականների լեգիտիմացման փորձը, դրանով ապահովելու սեփական“լեգիտիմությունը”, ինչը դատապարտված է, քանի որ ոչ մի հայ քաղաքական գործիչ չունի եւ չի կարողունենալ լեգիտիմություն:
В последние недели в Ереване расползается некая очередная смехотворная дискуссия по карабахской теме. Всевозможные ничего и никого не представляющие депутаты и партийные функционеры считают «своим долгом» высказываться по поводу заявлений и выданных перлов мудрости представителей Франции и США в Минской группе.